Anasayfa
Mektubuma, edebiyattin son derece kaliplasmis kelimeleri olan nasilsin? iyimisin gibi klasiklesmis sözcüklerle degilde, seni seni sevdigimi snei cok özledigimi söyleyerek baslamak istiyorum. Bir insanin yasayacagi en zor duygulari yasiyorum belkide...
Sana karsi duymus oldugum özlem, uzun zamandir rüyalarimi süsleyecek kadar güzel olmasina ragmen en büyük eksikligi icime yediremedim. Bazen düsünüyorumda hersey eskisi gibi olurmu diye? Ama bazende bunun cok zor olabilecegini düsünüyorum. Cagresiz, cok rahatsiz bir hastanin bekledigi kücük bir ümit vardir ya, benim ümidimde belki o kadar ama bu ümit benim yüzümde en azindan bir tebessüm birakabiliyor. Aklima her geldiginde özellike geceler, sabaha kadar düsünüyorum. Her sey nasil olmaliydi diye kendi kendime. En azindan böyle olmamaliydi bence. Aslinda sende hakliydin. Sonsuz bir türlü sabah olmayan gecelerde sana hakverdi zaten. Ne yapacagimi bilmedigim, yapa - yalniz gecirdigim, bir türlü kimseye acilip söyleyemedigim cagresizlik icinde akan göz yaslarim senin icindi. Seninle ilk tanistigim günler, seninle sohbet etmek icin can atardim. Her an aklimdaydin. Tek düsündügüm kisi sendin. Icimde bir korku olmasina ragmen. Buda ayrilikti. Her zaman aklimda sen vardin, buda bana mutluluk veriyordu ne yapabilirdimki. Hala bu kadar zaman gecmesine ragmen sana ait hic bir seyi unutamadim. Hatirlarmisin bir kez sende bana unut diye akil vermistin?? Unutmanin bu kadar zor olabilecegini ögrendim. Unutmak kelimesini o kadar cok özlemisimki keske unutabilsem o kadar cok denedimki. Yine seni hatirlatacak birsey cikiyor karsima. Yalniz kaldigim zaman bir tek sey düsünüyorum. Ne olabilirki...
Bu duygunun nasil birsey oldugunu tahmin bile edemezsin. Belki ilk defa böyle duygular icindeyim. Kendimi cok yalniz hissediyorum. Hayatimda ilk defa bu kadar derin duygular icinden hareket ederek birisine aciliyorum. Bunun zor yanida duygularimi paylastigim kisinin sevdigim kisi olmasi. Belkide en zor dakikalarimi yasiyorum suanda. Simdiye kadar duygularimdan kimseye bahsetmemistim cünki...
Serin bir gecede, romantik sarkilarin esliginde su yaziyi yazmak o kadar cok zor geliyor. Hic gözyaslarin benimkilerle yasadimi? Benim gözyaslarim hic yalniz kalmadi biliyormusun? Hep göz yaslarima eslik ederdim. Hicde soramazdim gözyaslarima neden agliyorsunuz diye? Korkardim. icimde sakladigim bir tek dilegimde mutlulugundu. Göz yaslarimin ardindan hep mutlu olmani dilerdim yildizlardan. Zman öyle acimasizki, beni dinleyen birini bulmus iken yine cabuk olmami istiyor. Zaman...hep acimasizdi zaten. Son cümlelerimi yazarken benim icin o cok kutsal olan askim kelimesini o kadar cok söylemeyi istedimki...
bunu anlatabilmek mümkün degil. Benim yazacaklarimin hepsi bu kadar. Umarimki mutlusundur ve hersey gönlünce olur. Kendine iyi bak...
Sana karsi duymus oldugum özlem, uzun zamandir rüyalarimi süsleyecek kadar güzel olmasina ragmen en büyük eksikligi icime yediremedim. Bazen düsünüyorumda hersey eskisi gibi olurmu diye? Ama bazende bunun cok zor olabilecegini düsünüyorum. Cagresiz, cok rahatsiz bir hastanin bekledigi kücük bir ümit vardir ya, benim ümidimde belki o kadar ama bu ümit benim yüzümde en azindan bir tebessüm birakabiliyor. Aklima her geldiginde özellike geceler, sabaha kadar düsünüyorum. Her sey nasil olmaliydi diye kendi kendime. En azindan böyle olmamaliydi bence. Aslinda sende hakliydin. Sonsuz bir türlü sabah olmayan gecelerde sana hakverdi zaten. Ne yapacagimi bilmedigim, yapa - yalniz gecirdigim, bir türlü kimseye acilip söyleyemedigim cagresizlik icinde akan göz yaslarim senin icindi. Seninle ilk tanistigim günler, seninle sohbet etmek icin can atardim. Her an aklimdaydin. Tek düsündügüm kisi sendin. Icimde bir korku olmasina ragmen. Buda ayrilikti. Her zaman aklimda sen vardin, buda bana mutluluk veriyordu ne yapabilirdimki. Hala bu kadar zaman gecmesine ragmen sana ait hic bir seyi unutamadim. Hatirlarmisin bir kez sende bana unut diye akil vermistin?? Unutmanin bu kadar zor olabilecegini ögrendim. Unutmak kelimesini o kadar cok özlemisimki keske unutabilsem o kadar cok denedimki. Yine seni hatirlatacak birsey cikiyor karsima. Yalniz kaldigim zaman bir tek sey düsünüyorum. Ne olabilirki...
Bu duygunun nasil birsey oldugunu tahmin bile edemezsin. Belki ilk defa böyle duygular icindeyim. Kendimi cok yalniz hissediyorum. Hayatimda ilk defa bu kadar derin duygular icinden hareket ederek birisine aciliyorum. Bunun zor yanida duygularimi paylastigim kisinin sevdigim kisi olmasi. Belkide en zor dakikalarimi yasiyorum suanda. Simdiye kadar duygularimdan kimseye bahsetmemistim cünki...
Serin bir gecede, romantik sarkilarin esliginde su yaziyi yazmak o kadar cok zor geliyor. Hic gözyaslarin benimkilerle yasadimi? Benim gözyaslarim hic yalniz kalmadi biliyormusun? Hep göz yaslarima eslik ederdim. Hicde soramazdim gözyaslarima neden agliyorsunuz diye? Korkardim. icimde sakladigim bir tek dilegimde mutlulugundu. Göz yaslarimin ardindan hep mutlu olmani dilerdim yildizlardan. Zman öyle acimasizki, beni dinleyen birini bulmus iken yine cabuk olmami istiyor. Zaman...hep acimasizdi zaten. Son cümlelerimi yazarken benim icin o cok kutsal olan askim kelimesini o kadar cok söylemeyi istedimki...
bunu anlatabilmek mümkün degil. Benim yazacaklarimin hepsi bu kadar. Umarimki mutlusundur ve hersey gönlünce olur. Kendine iyi bak...